پایانِ هر باغی دری بر باغِ دیگر(رضا افضلی)

باغ های تو به تو
...
..
.
پایانِ هر باغی دری بر باغِ دیگر
این باغ های تو به تو زنجیروار است

آغازِ آن پنهان به پشتِ کوهِ تاریخ
پایانِ آن پوشیده در ابرِ غبار است
**

در قِصّه های خویش با من مادرم گفت:
در رهگذارِعمرتو، باغی بزرگ است

در چنگِ دیوی مانده چل گیسی گرفتار
دیوی که نُقلِ بزم او دندانِ گرگ است
**

هر باغ در راهم ز خود رنگ دگر داشت
سبز و سفید و سرخ و زرد و ارغوانی

رنگین کمانی پُل زد و از آن گذشتم
تا در شدم در باغِ رنگینِ جوانی
**

گفتند: در باغِ دگر باید بگردی
چل گیسِ تو زندانیِ زندانِ دیو است

پای درختی در کنارش خفته بینی
دیوی که خشمش آتش و رعدش غریو است
**

با هر بهاری از دری دیگرگذشتم
در زیرِ پا دیدم قیامِ سبزه ها را

تا ناگهان در برکه ی آیینه دیدم
چون صبحِ شیری،چهره ای ناآشنا را
**

بر هرلبِ جویی نگه برآب کردم
دیدم ز برفی تازه بر مویم اثر بود

از آفتابِ شُعله وَر هَم وا نمی شد
این برف بر روی سرم، برفی دگر بود
**

بادی که هردم می بَرَد از کاکلم، موی
دیگر نمی خواهد کشد دست از سر من

گویی که ابری کرده همراهم زمستان
تا که ببارد روز و شب بر پیکر من
**

در باغ های تو به تو، چل در گشودم
چل گیسِ خود را جُستم و او را ندیدم

تا جویمش در گل فشانِ باغ دیگر
راهی به غیر از رفتن فردا ندیدم.

رضا افضلی
بیست و پنجم خرداد ماه 1368