شب برفی چه می خواهم؟ندانم ( رضا افضلی )

شب برفی

**

شب برفی چه می خواهم؟ندانم
میان برف های نو، روانم

خیابان درازی پیش رویم 
به هرجا برف نو گسترده خوانم

میان برف بارِکهکشان وار
به سر بارد هزاران کهکشانم

بَرَد بادی مرا زین سو بدان سو
توگویی قایق بی بادبانم

صدای قیژ قیژِ کفش گوید:
که من مهمان برف مهربانم

نوای تِس تِسِ برف گرانبار
به خلوت گشته یارو همزبانم

به ابروها چو پیرانم اگرچه
به شصت و دو رسیده سالیانم

ببافد آسمان با رشته هایش
به ره فرشِ بلند پرنیانم

درختک ها به شکل برّه هایند
به زیر برف و آن هارا شبانم

به شکل پَرفشانِ آرزو هاست
خروج بازدم ها از دهانم

زبس دودِ نفس آید ز سینه
منِ خاموش چون آتش فشانم

سگی خوابیده زیرِ سایه بانی
که عاجز باشد از وصفش زبانم

به چشم سگ پلنگی آیم از برف
کنون با خال خالِ جامگانم

چراغ قرمزی می گویدم: ایست!
ولی یک لحظه هم در ره نمانم

همه در خانه ها خوابیده آرام
که من دربرف، تنها پاسبانم

رد پاها شود پشت سرم پاک
نمی ماند برای کس نشانم

خوشا هستی! خوشا دنیای مستی!
دریغا قدر هستی را ندانم

درختان خشک، اما پُر شکوفه
بهاری آمده بعداز خزانم

توگویی صبح نوروز است و تنها
به حیرت محوِ باغ و بوستانم

زبرف تازه از بس مست شعرم
به راه خویش، سر ازپا ندانم

زمستان شاعری تصویر ساز است
ازو شاد و گهی ناشادمانم

چو می افتم به یاد بی پناهان
شوم شرمنده از شعر و بیانم

شده سرمای دی آن سان که دیگر
بسوزد تا به مغز استخوانم.

رضا افضلی

20/10/1389