میان کوچۀ پیچانِ باریک(رضا افضلی)

رَوی از پلّۀ «هشتی» چو پایین

**

میان کوچۀ پیچانِ باریک
رسد عابر به دالان های تاریک

گهی از خانۀ پایانِ بُن بست
برون آورده یاسی مهربان دست

زند کودک میان کوچه «اَلپاس»
زدستِ شاخه گیرد خوشه ای یاس

گهی ازلای دَر چون ماهِ روشن
درخشد چهره های دختر و زن

بُوَد اغلب دو «کوبه» نصب بردر 
یکی از بهرِ ماده دیگری نر

دوسکّو منتظر باشد به مدخل
برای خسته و شخصِ مُعَطّل

بُوَد دالانِ «حولی» ها مُسَقّف
پر از سکّو و دورادورِ آن رَف

رَوی از پلّۀ «هَشتی» چو پایین
درو او خُنبی است با آبِ بلورین

بریزد آب در آن مردِ«سقّا»
که آورده ز«آب انبار» آن جا

زند دل «مَشک» و باشد دیده گریان
شود از وصله هایش قطره، رویان

به یک جا مرغِ مادر، خفته برتخم
زَنَد آن یک به خاکِ «کاله» ای شخم

به گردِ هر اتاقی بر لبِ«رَف»
کشیده بس اثاثِ زندگی صف

سماور در کنارِ تُنگ و قندان
نیِ پیچ و سرِخوش نقشِ قلیان

به رویِ کاسه ای بر روی درگاه
به چشم آید، سبیلِ تیرۀ شاه

قلم هایی که خندد در قلمدان
دواتِ «لیقه دار» و کهنه دیوان

تُشک پهن است، در صدرِاتاقی
کنارِ پنجره نزدیکِ طاقی

پدر آید به سوی « نازبالِش»
لبش می جُنبد از ذکر و نیایش

پدر چون لَم دهد آسوده برآن
پیاله آید و چائیّ و قندان

چو می پرسد زوضعِ اهل خانه
زکارِ ناشده گیرد بهانه

کسی امروز آب از «چا» کشیده؟
«رضا» رفته زدکّان نان خریده؟

دو بیتش را ز«حافظ» کرده از بر
به «پَرواری» کسی هم می زند سر

نماز ظهر را در وقت خواندید
برای جوجه ها ارزن فشاندید؟

کند شب ها سوالاتِ فراوان
زکارِ این و مکتب خانة آن

کند وقتِ رواجِ کار شادی
بنالد از زمستان و کسادی

ولی باشد به قدرت، مردِخانه
تمامی در پیِ حُکمش روانه

تمام اهل خانه نان خور او 
زمِهرو هیبتش فرمان بر او

پدر وقتی رود از خانه بیرون 
زکسری های منزل پرسد افزون

به چشم طفل آید کاه چون کوه
نُماید اندکی، بسیار و انبوه

خدا باشد به چشمِ کوچکش نور
شب مهتاب چون نورٌ علی نور

پدر از زور باشد مثل رستم
بُوَد در پنجه اش نیروی عالم

نشانَد طفل را برروی دیوار
شود هرگوشه ای زآن جا پدیدار

حضورِ او شَوَد مانع زغوغا
شود از غیبتِ او شور برپا...

..

به نقل از منظومۀ بلندمنتشر نشدۀ (مشهدی های قدیمی)
سرودۀ رضا افضلی در سال ۱۳۷۷
رضا افضلی