کجای آسمان گم کرده ام راه گذارم را( رضا افضلی )

کجای آسمان

**

کجای آسمان گم کرده ام راه گذارم را
نمی یابم چو مرغی در به در ،جای قرارم را

به روی بال سیمرغم ، نمی دانم کجا راند
که؟ دارد در کف رایش عنان اختیارم را

قطاری آسمانی باشدم، تالاری از حیرت
که صد ها صف مسافر پرکند حجم قطارم را

پَرَد سیمرغِ کشتی وارِسنگین و قوی شهپر
نمی دانم کجایم، تا نویسم شرحِ کارم را

به جای ساکنم هرلحظه ای ، صد جا عوض کردم
کجای آسمان خوردم نمی دانم ناهارم را

به گرد خویشتن ، جز روشنی چیزی نمی بینم
کند پَرهای قو روشن توگویی رهگذارم را

یکی دریای پهناور پر از ابر و پر از باران
کند افزون امیدم را، بَرَد از دل غبارم را

نه دریا بلکه اقیانوسی از ابر و مه سنگین
به روی موج خود بیند،سمند بالدارم را

به اوج ابرها خورشید شوق از شیشه ها پیداست
که می بیند زروی گُردة طوفان فرارم را

فراز ابر می تازد همای تیز پروازی
به دست فرد ناپیدا که دارد اختیارم را

نمی دانم کجای آسمان 7/11/90

رضا افضلی