ما چو جوبارة شفّاف و روان آمده ایم( رضا افضلی )

به سودای نشان

**

ما چو جوبارة شفّاف و روان آمده ایم
در پیِ خُرّمیِ باغِ جهان آمده ایم

از بهشتِ ابدی، دست کشان همچو پدر
به لبِ سبزه و این آبِ روان آمده ایم

بر سمندِ به مِه آلودة تقدیر، ز راه
نو به نو تازه به تازه، چو زمان آمده ایم

چون گل و سبزه و باران و نسیم و شب و روز
چون بهاری دگر از پشتِ خزان آمده ایم

تا که درگلّة حیران و دو رنگِ شب و روز
نی نوازیم دو روزی، چو شبان آمده ایم

پشتِ گُردانِ دلاور، همه بر خاک رسید
که چُنین تازه نفس ما به میان آمده ایم

تا در آریم ز چنگالِ زمان بازوبند
به دمِ شیر، به سودای نشان آمده ایم

ز چه ترسی تو از این نعره، که ما همچون رعد
بهر یک نعره به میدانِ جهان آمده ایم

تا گریزد سپهِ تیرگی از هستی ما
با سمندِ سخن و تیغِ زبان آمده ایم

تا خروشیم به هر زشتی و پستیّ و بدی
همچو فریاد ز حلقومِ زمان آمده ایم

از یکی نالة برخاسته از نای یتیم
مثلِ ناقوس سراپا به فغان آمده ایم

جان عزیز است ولیکن نهراسیم زمرگ
ما به دنیا ز پیِ دادن جان آمده ایم.

رضا افضلی
28/3/64