همچو حیوان مَکشید انسان را ( رضا افضلی )

مَکُشید!

**

همچو حیوان مَکشید انسان را
شرم دارید کمی یزدان را

بانگِ فریاد بشر تُندر وار
درنوردیده همه کیهان را

دست از نسل کُشی بردارید
گوش دارید اگر وجدان را

روی مردم ندوانید به خشم
تانکِ پُر غُرّش خون افشان را

مکشید این همه مردم در شهر
یا به ده کارگر و دهقان را

صرف آبادی و ایجاد کنید 
ثمن اسلحة غرّان را

بفزایید به آزادی و نان
مفزایید دگر ویران را

صلح،فردوس برین است اگر
مَسپارید به دوزخ آن را

جنگ شوم است و شما انسانید
فِعلِ حیوان نَسَزد انسان را

یک دم اندیشه کنید و مکشید
قوم کرد و عرب و افغان را

لاف ایمان مزنید و مکشید
مردمِ سادة با ایمان را

بابرادرکشی و کینه وری
مفروزید چنین نیران را

نشنود گوش کرِ جاه طلب
نعره و شیون بی پایان را

از چه گویید به یک کودک خرد
غرق باروت کند هَمیان را

درگذرگاه بَرَد بُمب و کُشَد
خود و بس مردمِ بی سامان را

چه گناه است به اَبنای بشر
که بَرَد ارث، غم و حرمان را

از چه دریاچه خون می سازید
مسجدو مدرسه و میدان را

از چه در هر گُذری می پاشید
چشم و گوش و گُهرِ دندان را

از چه ریزید به جوباره خون
ساعد و جمجمه و سُتخوان را

از چه درمانده و آواره کنید
بی نوا مردم سرگردان را

از چه رو، یکسره لبریز کنید
از پناهنده بسی زندان را

از چه خواهید درین دارِ فنا
اولّین دولت جاویدان را

خود نخواندید به تاریخ مگر
کهنه و نوشدن شاهان را

شاه را کُشتن و خود شاه شدن
بوده آیین کهن سلطان را

نعره و موج زدن چون دریا
رسم باشد همه حق جویان را

آورد در پی خود شورش خلق
جُنبشِ زلزله و طوفان را

مستبد از چه به هنگام سقوط
هی کشد این و ببندد آن را

کس نیارد که به خون سرد کند
آتشِ شُعله ورِ عِصیان را

روی تاتار سپید است کنون
گر ببیند ستم دوران را

آفتاب سحری بیند صبح
به افق بازیِ خون پاشان را

خون چکد ازشفق و فجر، چو او
بنگرد غرفه به خون انسان را

شفق سُرخ بسی شرم کند
بنگرد چون ستم دیوان را

ای خداوند! به دل هابفرست
عدل و آزادگی و ایمان را

تا نبینیم به اقصای جهان
فوج فوج جسد بی جان را

صلح را دین بشر ساز و بساز
هرکجا کشورآبادان را

تا که از خون و جسد پاک شود
کُن روان در همه جا باران را

تا کنی پُر به ملّون نعمات
سفره فقر بسی بی نان را

رضا افضلی

 22/11/91